Het is 15 mei 2015. Ik heb al 5 dagen niet geslapen. Ik bivakkeer alleen nog maar op mijn slaapkamer. En dan begint het. “Ik ga je vermoorden”, hoor ik. “We gaan je martelen.” Ik kijk om me heen. Waar komt het vandaan?
“We gaan je vermoorden”, daar is het weer. Steeds meer. Steeds meer mensen. Waar komen ze vandaan? Ik zie ze niet. Maar ik hoor ze wel. “Ik ga je ophangen. Ik ga je vel stropen”, die stemmen blijft meer komen. Ik word bang. Heel bang.
Dit is het verhaal van Jorrit Pieter. Het is niet zomaar een verhaal. Het enorme verhaal rondom medicatie, hoe makkelijk je op je 17e al drugs voorgeschoteld krijgt om je ADHD te onderdrukken, de enorme hoeveelheid medicijnen die hij heeft gekregen om om te gaan met “schizofrenie”, de drank en drugs die hij als “zelfmedicatie” gebruikte, en hoe de strijd nu nog steeds elke dag gestreden wordt…
Ja, het enorme lef dat hij toont om dit te laten zien, om dit bespreekbaar te maken, prijs ik enorm.
Het verhaal van Jorrit Pieter start als hij zeventien is. Omdat het uitgebreid is, heb ik ervoor gekozen je deze week in een vijfluik mee te nemen in de wereld die heel lang de wereld van Jorrit Pieter was.
.
“Na een rumoerige jeugd (geen vrienden en veel gepest) begin ik als 17-jarige jongen aan het mbo. Internationale handel en groothandel is de keuze. Niet per se omdat het mij een heel leuke studie lijkt, maar gezien het internationale karakter van deze studie is het mogelijk één à twee buitenland stage’s te doen. Perfect. Een makkelijke studie met de mogelijkheid het buitenland te verkennen.
De docenten merken vrij snel op dat ik mij bijzonder slecht kan concentreren tijdens de lessen. Nog veel sneller zit ik bij de school psycholoog. “Je kan wel eens last hebben van ADD of ADHD”, stelt deze, en raadt mij aan een gesprek bij een psychiater te regelen. Zogezegd, zo gedaan.
Er zijn 2 gesprekken van amper een uur en 2 vragenlijsten nodig om mij de stempel adhd te geven. En inderdaad, medicijnen (dexamfetamine) zijn de oplossing. Terloops wordt ook nog gemeld dat de medicijnen veel door studenten gebruikt worden. “Je wordt er namelijk niet dronken van”, zo stelt de psychiater.
De medicijnen helpen inderdaad. Als een bezetene kan ik mij concentreren. Ik vlieg door de opleiding en na 3 jaar ben ik klaar.
Tijdens het begin van mijn studenten tijd drink ik veel, maar dat doet bijna iedereen. Ik gebruik niet buitensporig veel dex, ik heb een leuke vriendengroep, ik hockey. Alleen studeren doe ik weinig (niet). Of ik kies de verkeerde studie, of ik haal m’n bsa niet, of ik sta gewoonweg ingeschreven voor de stufie, lening en collegegeld krediet.
Maar, los van het weinige studeren, gaat eigenlijk alles behoorlijk prima. Ik haal alles in wat ik gemist heb op de middelbare school. Ik heb vrienden, vriendinnen, scharrels, kennissen, en vooral: ik word geaccepteerd om wie ik ben, en word niet gepest .
Rond mijn 23ste kom ik voor het eerst in aanraking met xtc en wiet. Werkelijk waar, een wereld gaat voor mij open. Het intense genot en de rust in de kop. Prachtig spul.
Het gaat echter van kwaad tot erger.
Op de leeftijd van 26 blow ik elke dag minstens 4 joints. Ik drink nog steeds buitensporig veel alcohol, ik zit ongeveer 2 dagen per week aan de harddrugs. Ook vind ik mezelf een enorme toffe vent en denk ik dat iedereen mij een koning vindt.
Een half jaar later, nadat ik 3 maanden gewerkt heb in Mallorca, kom ik weer terug in Groningen. En BAM, dan gebeurt het.”
